Τηλέμαχος
Αρθρογράφος
"Όταν ακούει κάποιος μόνο τη μια παράταξη, δεν μαθαίνει παρά μόνο τη μισή αλήθεια"
Αισχύλος
Έχουμε τη σχολική ιστορία και σκοπός αυτής δεν είναι τόσο στο να σου μάθει γι' αυτήν όσο να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον να ασχοληθείς μ' αυτήν και εκτός σχολείου!
Αν νομίζει κάποιος ότι μαθαίνει Ιστορία, ειδικά σήμερα, μόνο στο σχολείο, λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα! (πλάνην οικτράν)
Διότι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί, και θα έχει και δίκαιο, ότι :
"Η Ιστορία είναι κυρίως υποθέσεις. Το υπόλοιπο είναι προκαταλήψεις."
Γουίλ Ντιράν
Ας θυμηθούμε τον "συνωστισμό" της Σμύρνης κ.α, υπάρχει όμως και βιβλίο που αναφέρεται συγκεκριμένα στις όποιες ανακρίβειες υπάρχουν στο βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού:
www.politeianet.gr
Ένα παράδειγμα, ένα αληθινό παράδειγμα. Η Ιστορία πάει χέρι-χέρι με την Γεωγραφία. Δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που να μην έχει λάβει χώρα σ' ένα γεωγραφικό μέρος.
Η Γεωγραφία από την άλλην έχει τη δική της ιστορία, την Γεωλογία.
Όταν βλέπεις ένα βουνό, το Βίτσι ας πάρουμε για παράδειγμα, και ρωτάς τι έγινε σ' αυτό το βουνό, δεν ζητάς να μάθεις γεωγραφία, ζητάς να μάθεις την ιστορία, το ιστορικό γεγονός δλδ, που έλαβε χώρα σ' αυτό το γεωγραφικό μέρος!
Έτσι όταν τα παιδιά ήταν δημοτικό, όχι πολύ καιρό πριν, έμαθαν για τον Μαραθώνα ( Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Πλαταιές κ.α). Στο σπίτι κατά τη διάρκεια της εξέτασης ρώτησα αν γνωρίζουν που είναι ο Μαραθώνας.
ΔΕΝ ήξεραν!!!
- "Μα καλά η δασκάλα δεν σας έδειξε στον χάρτη που έγινε αυτή η μάχη?!"
- "Όχι!"
- "Χάρτη της Ελλάδας έχετε στην τάξη?!"
- "Έχουμε!"
- "Και δεν σας έδειξε στον χάρτη κατά που πέφτει ο Μαραθώνας?!"
- "Όχι!"
Για να μην επεκταθώ, αυτό ήταν ένα απλό παράδειγμα της γνώσης που παρέχει ένα σχολείο, και χωρίς να θέλω να "τσουβαλιάσω", μπορεί να οφειλόταν και στην δασκάλα που παρέλειψε να το δείξει γεωγραφικά, για πολλούς και διαφόρους λόγους!
Αν έχετε παιδιά ή έχετε συγγενείς και φίλους που έχουν παιδιά ρωτήστε τους για το μάθημα της Γεωγραφίας, αν δεν γνωρίζετε την απάντηση θα εκπλαγείτε και ίσως σας έρθει στο μυαλό το εξής, "τελικά για το θέμα της Γεωγραφίας ήταν καταπιεστικός ή όχι ο συγκεκριμένος?!"
"Νομός Ευρυτανίας, πρωτεύουσα" lol
Για να επανέλθω στην Ιστορία πολλοί νομίζουν ότι μεγάλη ευθύνη φέρει το σχολείο για το συγκεκριμένο μάθημα, ίση και μεγαλύτερη όμως φέρουν και οι γονείς και η μέγιστη πέφτει στον καθένα από εμάς καθώς μεγαλώνουμε αν θ' αναζητήσουμε να μάθουμε ή να......."βγάλουμε" περισσότερα!!
Αν θα είμαστε φιλομαθείς ή παραδόπιστοι δηλαδή, πάντως μπορούν να επιτευχθούν και τα δύο ανάλογα το πως ξοδεύουμε τον ελεύθερο χρόνο μας!!
Έτσι λοιπόν, μαζί με Κωνσταντίνο Πλεύρη "Ο Διωγμός των Αρίστων", περάσαμε και κάποιες νεανικές "ασθένειες" ευτυχώς ελαφριά, παραδίπλα όμως, ούτε καν γειτνιάζουν, υπάρχουν τα πολύ καλά ιστορικά βιβλία, κατά την άποψή μου, του Βασίλη Ραφαηλίδη:
Ένα....διασκεδαστικό ιστορικό βιβλίο, η γραφή του Β. Ραφαηλίδη είναι διασκεδαστική, είναι το παρακάτω:
www.skroutz.gr
Από την περιγραφή του βιβλίου:
"Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση.
Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 μέχρι το 1974, που γράφηκε για να είναι κατ' αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, τους δοσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ' αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας.
Οι ρήτορες των δύο εθνικών επετείων, που είναι δύο ίσως γιατί μία δεν φτάνει για να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες, δεν θα βρουν τίποτα χρήσιμο γι' αυτούς σε τούτο το βιβλίο. Οι δάσκαλοι όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουν σαν βοήθημα αλλά και σαν συμπλήρωμα στις επισήμως λογοκριμένες σχολικές ιστορίες, που στοχεύουν μάλλον στην αποβλάκωση παρά στην εγρήγορση των Ελληνοπαίδων, που όντας βουτηγμένα από τρυφερής ηλικίας στο θεσμοθετημένο ιστορικό ψέμα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς να γίνουν κάποτε υπεύθυνοι και έντιμοι πολίτες ενός κράτους γεμάτου απατεώνες.
Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι' αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα σύκα και τους προδότες προδότες και όχι εθνικούς ήρωες. Θα μπορούσε να έχει τίτλο "Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας", αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. Συνεπώς, αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τέοντορ Αντόρνο."
Αισχύλος
Έχουμε τη σχολική ιστορία και σκοπός αυτής δεν είναι τόσο στο να σου μάθει γι' αυτήν όσο να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον να ασχοληθείς μ' αυτήν και εκτός σχολείου!
Αν νομίζει κάποιος ότι μαθαίνει Ιστορία, ειδικά σήμερα, μόνο στο σχολείο, λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα! (πλάνην οικτράν)
Διότι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί, και θα έχει και δίκαιο, ότι :
"Η Ιστορία είναι κυρίως υποθέσεις. Το υπόλοιπο είναι προκαταλήψεις."
Γουίλ Ντιράν
Ας θυμηθούμε τον "συνωστισμό" της Σμύρνης κ.α, υπάρχει όμως και βιβλίο που αναφέρεται συγκεκριμένα στις όποιες ανακρίβειες υπάρχουν στο βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού:
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤ' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
Όταν στις αρχές Σεπτεμβρίου της περασμένης χρονιάς κυκλοφόρησε το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ
Ένα παράδειγμα, ένα αληθινό παράδειγμα. Η Ιστορία πάει χέρι-χέρι με την Γεωγραφία. Δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που να μην έχει λάβει χώρα σ' ένα γεωγραφικό μέρος.
Η Γεωγραφία από την άλλην έχει τη δική της ιστορία, την Γεωλογία.
Όταν βλέπεις ένα βουνό, το Βίτσι ας πάρουμε για παράδειγμα, και ρωτάς τι έγινε σ' αυτό το βουνό, δεν ζητάς να μάθεις γεωγραφία, ζητάς να μάθεις την ιστορία, το ιστορικό γεγονός δλδ, που έλαβε χώρα σ' αυτό το γεωγραφικό μέρος!
Έτσι όταν τα παιδιά ήταν δημοτικό, όχι πολύ καιρό πριν, έμαθαν για τον Μαραθώνα ( Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Πλαταιές κ.α). Στο σπίτι κατά τη διάρκεια της εξέτασης ρώτησα αν γνωρίζουν που είναι ο Μαραθώνας.
ΔΕΝ ήξεραν!!!
- "Μα καλά η δασκάλα δεν σας έδειξε στον χάρτη που έγινε αυτή η μάχη?!"
- "Όχι!"
- "Χάρτη της Ελλάδας έχετε στην τάξη?!"
- "Έχουμε!"
- "Και δεν σας έδειξε στον χάρτη κατά που πέφτει ο Μαραθώνας?!"
- "Όχι!"
Για να μην επεκταθώ, αυτό ήταν ένα απλό παράδειγμα της γνώσης που παρέχει ένα σχολείο, και χωρίς να θέλω να "τσουβαλιάσω", μπορεί να οφειλόταν και στην δασκάλα που παρέλειψε να το δείξει γεωγραφικά, για πολλούς και διαφόρους λόγους!
Αν έχετε παιδιά ή έχετε συγγενείς και φίλους που έχουν παιδιά ρωτήστε τους για το μάθημα της Γεωγραφίας, αν δεν γνωρίζετε την απάντηση θα εκπλαγείτε και ίσως σας έρθει στο μυαλό το εξής, "τελικά για το θέμα της Γεωγραφίας ήταν καταπιεστικός ή όχι ο συγκεκριμένος?!"
"Νομός Ευρυτανίας, πρωτεύουσα" lol
Για να επανέλθω στην Ιστορία πολλοί νομίζουν ότι μεγάλη ευθύνη φέρει το σχολείο για το συγκεκριμένο μάθημα, ίση και μεγαλύτερη όμως φέρουν και οι γονείς και η μέγιστη πέφτει στον καθένα από εμάς καθώς μεγαλώνουμε αν θ' αναζητήσουμε να μάθουμε ή να......."βγάλουμε" περισσότερα!!
Αν θα είμαστε φιλομαθείς ή παραδόπιστοι δηλαδή, πάντως μπορούν να επιτευχθούν και τα δύο ανάλογα το πως ξοδεύουμε τον ελεύθερο χρόνο μας!!
Έτσι λοιπόν, μαζί με Κωνσταντίνο Πλεύρη "Ο Διωγμός των Αρίστων", περάσαμε και κάποιες νεανικές "ασθένειες" ευτυχώς ελαφριά, παραδίπλα όμως, ούτε καν γειτνιάζουν, υπάρχουν τα πολύ καλά ιστορικά βιβλία, κατά την άποψή μου, του Βασίλη Ραφαηλίδη:
Ένα....διασκεδαστικό ιστορικό βιβλίο, η γραφή του Β. Ραφαηλίδη είναι διασκεδαστική, είναι το παρακάτω:
Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974 - Βασίλης Ραφαηλίδης
Διάβασε την περίληψη & τις κριτικές μελών για το βιβλίο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974» (Βασίλης Ραφαηλίδης). Αγόρασε άμεσα μέσω του Skroutz!
Από την περιγραφή του βιβλίου:
"Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση.
Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 μέχρι το 1974, που γράφηκε για να είναι κατ' αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, τους δοσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ' αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας.
Οι ρήτορες των δύο εθνικών επετείων, που είναι δύο ίσως γιατί μία δεν φτάνει για να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες, δεν θα βρουν τίποτα χρήσιμο γι' αυτούς σε τούτο το βιβλίο. Οι δάσκαλοι όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουν σαν βοήθημα αλλά και σαν συμπλήρωμα στις επισήμως λογοκριμένες σχολικές ιστορίες, που στοχεύουν μάλλον στην αποβλάκωση παρά στην εγρήγορση των Ελληνοπαίδων, που όντας βουτηγμένα από τρυφερής ηλικίας στο θεσμοθετημένο ιστορικό ψέμα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς να γίνουν κάποτε υπεύθυνοι και έντιμοι πολίτες ενός κράτους γεμάτου απατεώνες.
Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι' αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα σύκα και τους προδότες προδότες και όχι εθνικούς ήρωες. Θα μπορούσε να έχει τίτλο "Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας", αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. Συνεπώς, αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τέοντορ Αντόρνο."
Τελευταία επεξεργασία:
