Περί Credits ο λόγος

trias

Fansubber
Διαχειριστής
FnSbrs Team
Περί Credits ο λόγος.

Αχ, αυτά τα credits. Γι' αυτά ομάδες διαλύθηκαν, φιλίες χάλασαν, ανακοινώσεις βγήκαν…

Τι είναι όμως τα credits; Ποια είναι η δυναμική τους σε σχέση με τις υπόλοιπες, εκατοντάδες, γραμμές του υπότιτλου; Γιατί, αυτό το 1% του υπότιτλου, έχει τόσο ιδιαίτερη αξία για τους fansubbers; Προσδίδει κάτι το ιδιαίτερο στο γενικό σύνολο ή χαρακτηρίζει την ποιότητα του υπότιτλου; Η αλλοίωσή τους ή η διαγραφή τους γιατί ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, ενώ η αλλοίωση του 99% του υπόλοιπου περιεχομένου δεν αντιμετωπίζεται το ίδιο (αυτό θα εξεταστεί σε άλλο θέμα);

Λοιπόν, τα credits αναφέρουν απλώς τους συντελεστές - δημιουργούς, την ομάδα που εκπροσωπούν και την ιστοσελίδα που υποστηρίζουν. Η αξία τους περιορίζεται μόνο στην εκ των προτέρων αναγνώριση από το κοινό της ποιότητας όλου του υπότιτλου. Ένας καλός υποτιτλιστής, λογικά, δημιουργεί πάντα καλούς υπότιτλους και τούμπαλιν. Έτσι ο θεατής ξέρει τι να περιμένει. Σε καμιά περίπτωση δεν προσδίδει κύρος, όπως, ίσως, φαντάζονται μερικοί. Αναγνωρισιμότητα του ψευδωνύμου του υποτιτλιστή, ναι. «Διαφυγών επισκεψιμότητα» κάποιων ιστοσελίδων, ναι. Αλλά, μέχρι εκεί.

Είναι, όμως, ανήθικη πράξη η αλλοίωσή τους; Σίγουρα, δεν είναι ηθικά δίκαιη. Σε τι αναφερόμαστε όμως; Σε κάποιο προϊόν που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα; Όχι, βέβαια. Εμείς οι ίδιοι, και σωστά, διατυμπανίζουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι απόδοση διαλόγων που δεν έχει σχέση με σενάρια, αρθρογραφία και γενικά συγγραφή. Επιπροσθέτως, το παραγόμενο προϊόν είναι για προσωπική χρήση και όποιος το διανέμει, φέρει και την ευθύνη της πράξης του, αν αυτό επισείει νομικές κυρώσεις. Και το κυριότερο, η διανομή τους είναι δωρεάν, χωρίς να περιμένουμε κανενός είδους αντάλλαγμα, ούτε καν ηθικό. Και μην ξεχνάμε πως πρόκειται για απλό txt αρχείο που η αλλοίωσή του είναι πανεύκολη υπόθεση.

Ποιος, όμως, κάνει τις «αλλοιώσεις»; Κυρίως, τα μεγάλα τορεντάδικα, φέροντας και την ευθύνη όσων πρεσβεύουν και διανέμουν. Και να το πω και διαφορετικά; Εδώ δεν «κωλώνουν» σε άλλα κι άλλα, σ΄ αυτό θα «κωλώσουν»;

Συμπερασματικά, αν θέλει κάποιος να αλλοιώσει υπότιτλο, μπορεί να το κάνει πανεύκολα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Όσο και να χολοσκάμε, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Βέβαια, δεν θα το απολαύσουμε κιόλας. Απλά, το μόνο που μένει είναι να το αγνοήσουμε και να το προσπεράσουμε (όπως τόσα άλλα). Το σημαντικότερο, όμως, είναι να μην είναι παράγοντας διχασμού και ερίδων. Το πιο ηθικό είναι να μην είμαστε παρεμβατικοί στη δουλειά των άλλων, αλλά δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων για να τα περιμένουμε όλα τέλεια.

Αυτά. Τώρα μπορείτε να βγάλετε τα σώψυχά σας, να τα πούμε για τελευταία φορά για αυτό το θέμα και να το κλείνουμε μια και καλή.
Περιμένω απόψεις.
 
Καλή και σωστή κίνηση από τον triastati και μπράβο του.

Εγώ θα περιμένω να τοποθετηθούν και άλλες ομάδες και παλιότεροι μεταφραστές από εμένα.
 
Μιας και δεν βλέπω κάποιον άλλον μέχρι στιγμής θα προσπαθήσω να ανοίξω την συζήτηση " αλληγορικά".

Διεκδίκηση του όρου «Φρουτοπία» από την Coca Cola
Το 1994, η εταιρεία Coca Cola ξεκίνησε την παραγωγή ενός μη οινοπνευματώδους ποτού με την ονομασία "FRUTOPIA" και διεκδίκησε τον όρο "φρουτοπία" για χρήση ως εμπορικού σήματος για την σειρά αυτή προς διάθεση και στην Ελλάδα [9]. Κατόπιν δικαστικής διαμάχης σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα του όρου, στις 17 Σεπτεμβρίου 1997 η Διοικητική Επιτροπή Σημάτων του υπουργείου Εμπορίου αρνήθηκε την χρήση αυτή, αναγνωρίζοντας τον όρο "φρουτοπία" σαν πρωτότυπη δημιουργία του Ευγένιου Τριβιζά [10]. Ο ίδιος ο Τριβιζάς, σε συνέντευξή του σχετικά με την προσφυγή του στην δικαιοσύνη κατά της Coca Cola, δήλωσε ότι «Ένα από τα βάσιμα μοτίβα της Φρουτοπίας είναι η αντίσταση των φρούτων μιας μικρής χώρας εναντίον παντοδύναμων πολυεθνικών εταιρειών, της "Λεμονοστιφέν" και της "Κομποστάλ", οι οποίες σχεδιάζουν να τα κάνουν κομπόστες και αναψυκτικά. Επομένως, τόσο εγώ όσο και ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος θεωρήσαμε ότι δεν θα ήταν σωστό μια πολυεθνική εταιρεία να χρησιμοποιήσει τον τίτλο της Φρουτοπίας για εμπορικό σήμα των νέων της αναψυκτικών. Έτσι άλλωστε θα αντιδρούσε, αν ήταν στη θέση μου, και ο Θάνος το κολοκυθάκι, που ονειρεύεται να δείρει ένα μανάβη» [11].


Να συμπληρώσω για όσους δεν θυμούνται τον Πίκο Απίκο.


Πλοκή.
Η ξαφνική εξαφάνιση του Μανώλη του μανάβη σπέρνει τον πανικό μεταξύ των μανάβηδων της χώρας, οι οποίοι τρέπονται σε μαζική φυγή, φοβούμενοι της ίδιας τύχης, ακολουθούμενοι από τους ανθρώπους. Το γεγονός σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής για τα φρούτα και τα λαχανικά που παραμένουν στην Φρουτοπία, τα οποία κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους, εκλέγουν τους δικούς τους εκπροσώπους σε διάφορα αξιώματα και αποφασίζουν την απαγόρευση εισόδου στην χώρα για όλους τους μανάβηδες, δίνοντας έτσι τέλος στην υποδούλωση. Ο μοναδικός άνθρωπος στην Φρουτοπία είναι ο "δαιμόνιος δημοσιογράφος" Πίκος Απίκος, ο οποίος καλείται να ερευνήσει το μυστήριο της εξαφάνισης του Μανώλη του μανάβη, ως απεσταλμένος της εφημερίδας Τρέχα Γύρευε


Φρουτοπία
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω τίποτα σε όσα είπε ο triastati. Με κάλυψε απόλυτα.

Είναι ένα θέμα με άπειρες προεκτάσεις και θα μπορούσαμε να συζητάμε και να αναλύουμε επί αυτού για χρόνια. Επειδή αυτό θα μου στερούσε την ικανοποίηση της δημιουργίας που μου δίνει ο υποτιτλισμός, προσωπική μου απόφαση είναι να μην με ενδιαφέρει τι θα κάνει ο οποιοσδήποτε με τον υπότιτλό μου από την στιγμή που τον έχω δημοσιοποιήσει στο διαδίκτυο.
 
Να διευκρινίσω ότι το θέμα μπήκε σε ενότητα δημόσιας θέασης, επειδή κατά τον ίδιο τρόπο έγιναν ανακοινώσεις και διαδικτυακοί «καυγάδες» στο παρελθόν. Σεβόμενος την άποψη μεγαλύτερης απήχησης και με ιστορία στον χώρο ιστοσελίδων και υποτιτλιστών, αν για οποιονδήποτε λόγο δεν θέλουν να εγγραφούν εδώ για να εκφραστούν, αλλά θέλουν, μπορούν να το κάνουν στο τσατ επισκεπτών και θα φροντίσω να μεταφερθεί σε αυτό το νήμα η άποψή τους.
 
Εγω μεταφραστής δεν είμαι,το θέμα το παρακολουθώ χρόνια τώρα.Το μόνο που μπορώ να συνεισφέρω είναι ένα άρθρο του Γιάννη Ζωγραφάκη, που νομίζω ότι αν το διαβάσετε ίσως σας φανεί κάπως οικείο....

Ατέρμονες συζητήσεις


Πολλές φορές οι ατέρμονες συζητήσεις δεν καταλήγουν κάπου αλλά γίνονται απλά για να υπάρχει η ψευδαίσθηση της πράξης και του σημαντικού.

Αυτή η τάση δυστυχώς χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την εποχή μας και είναι σαν μια μόδα η οποία ολοένα και εξαπλώνεται ειδικά στους διανοούμενους κύκλους που αντί να λύσουν το πρόβλημα, ασχολούνται με την διανόηση τους, την διάνοιά τους και το ανέφικτο, προβάλλοντάς το ως το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να αντικατοπτρίσει την δική τους τελειότητα.

Αυτό είναι ο πλέον όμορφος τρόπος για να μην κάνεις τίποτα σε αυτή την ζωή και απλά να ασχολείσαι με το να παράγεις ατέρμονες συζητήσεις για μια λύση που ξέρεις πως δεν θα βρεθεί ποτέ.

Η σύγχρονη μόδα της διανόησης εξομοιώνεται με την βλακεία αλλά με τόσο όμορφο τρόπο που θυμίζει το παραμύθι του Άντερσεν τα ρούχα του Αυτοκράτορα στο οποίο μόνο ένα μωρό παιδί τόλμησε να πει αυτό που όλοι έβλεπαν, δηλαδή πως ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Μόνο αυτό είχε το θάρρος να το πει γιατί ήταν το μόνο ανυποψίαστο και ακόμα απρόσβλητο από την διανοουμενίστικη βλακεία.

Η τάση της εποχής για ατέρμονες συζητήσεις υπάρχει σε όλους τους τομείς που δεν θέλει κανείς να αποδώσει ένα αποτέλεσμα αλλά θέλει να πει πως εργάστηκε πολύ για αυτό και τι κρίμα που στο τέλος δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

Στην πολιτική θα δούμε χιλιάδες τέτοια παραδείγματα ατερμόνων συζητήσεων όπως πχ για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Στην νομική θα παρατηρήσεις δικηγόρους που αγορεύουν για ώρες ξέροντας ότι έχουν χάσει την υπόθεση απλά και μόνο επειδή πρέπει να δείξουν ότι έκαναν δουλειά στον πελάτη τους.

Στην ιατρική θα δεις να ταλαιπωρούν ετοιμοθάνατους ασθενείς με κάθε είδους υποτιθέμενη θεραπεία απλά για το χρήμα και για να πουν ότι έκαναν ότι μπορούσαν.

Στην σύγχρονη διανοητική προσέγγιση όλων των θεμάτων βλέπεις αυτές τις αντιστοιχίες οι οποίες αποτρέπουν πολλές φορές την πράξη δημιουργώντας ένα μαυσωλείο σκέψεων και ιδεών τις οποίες μπορείς να θαυμάσεις για το μεγαλείο τους τελείως άπραγος.

Πολλές φορές οι λύσεις σε ένα πρόβλημα είναι ταπεινές, ή πιο ταπεινές από ότι θα θέλαμε και πολλές άλλες φορές πρέπει να δίνονται άμεσα ή να μην δίνονται καθόλου.

Αυτό φυσικά θέλει και γνώση των πραγμάτων κάτι που στην σύγχρονη εποχή μπορεί να υπάρχει, αλλά και πυγμή για να το κάνεις πράξη ακόμα και αν φοβάσαι ότι θα εκτεθείς και αυτή η δεύτερη λείπει τελείως.

Δυστυχώς σε μια κοινωνία καλομαθημένων και άπραγων ανθρώπων αυτή η κατεύθυνση δεν είναι πλέον επιλογή και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της αρέσκεται σε αυτές τις πολύ κουραστικές ατέρμονες συζητήσεις οι οποίες καταλήγουν συνήθως εκεί από όπου άρχισαν και όλοι οι συμμετέχοντες έχουν την ικανοποίηση της κούρασης και την ασφάλεια της μη ανάληψης ευθυνών, εφόσον κανείς δεν αποφάσισε να κάνει κάτι και να πάρει μια ευθύνη.

Σε αυτό το πλαίσιο πάντα φυσικά υπάρχει και η εποικοδομητική κριτική και δεν την βάζω σε εισαγωγικά διότι θα ήταν όντως εποικοδομητική εάν είχε και μια πρόταση προς αντικατάσταση της προηγούμενης, κάτι που όμως συνήθως δεν υπάρχει.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότερες προσπάθειες που γίνονται σε μια τέτοια κοινωνία πάνε άπατες γιατί πολεμιούνται από αυτούς που τις ξεκινάνε, είτε λόγω αδυναμίας να πάρουν μια ευθύνη, είτε λόγω του ότι κανείς δεν έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο που να μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο ένα ιδεατό μόρφωμα που δεν έχει αντίκτυπο σε αυτόν τον κόσμο.

Οπότε ας μην αναρωτιόμαστε γιατί τα πράγματα δεν πάνε καλά σε αυτόν τον τόπο γιατί έχουμε γεμίσει με ιδέες για ελευθερία σκέψεων αλλά στην πράξη χωλαίνει το πράγμα και έτσι ζούμε μόνο με τις αναπαραγωγές κάποιων άλλων ιδεών και τάσεων που κάποτε πέτυχαν για κάποιους λόγους αλλά επειδή δεν έχουν γίνει ποτέ δικές μας είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Αν λοιπόν την επόμενη φορά που κάποιος παραπονεθεί για την κακομοιριά της κατάστασης, ας κοιτάξει για λίγο και τον καθρέπτη και ας δει ο ίδιος τι ακριβώς έχει κάνει πράξη για να την αλλάξει και δεν εννοώ να πάρει τα όπλα και να κατέβει στο Σύνταγμα, μιλάω για αυτές τις πολλές φορές που έχει αναλωθεί σε αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις, τις εμμονικές, τις μάταιες που δοξάζουν μια ισότητα που ποτέ δεν θα υπάρξει.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πίσω
Μπλουζα Κάτω μέρος