- Άσε με, Δημήτρη, είπα στον συνάδελφό μου όταν προχθές μου πρότεινε να δω μια Τούρκικη σειρά στο Netflix. Να δω το ίδιο συνηθισμένο μοτίβο γλυκανάλατων ελαφρών ρομαντικο-δραματικών σειρών. Όλα σαπουνόπερες, με κλισέ ερωτικά διλλήματα, απεγνωσμένες γυναίκες, απιστία και προδοσίες. Υπερπαραγωγές περί ένδοξου οθωμανικού παρελθόντος, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δείξουν στον σκεπτόμενο θεατή μια αυταρχική κυβέρνηση που προσπαθεί να χαλιναγωγήσει και να χειραγωγήσει τα πάντα.
- Όχι, Αντώνη, μου απαντά. Αυτή η σειρά είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είναι σαν την πλειονότητα των Τούρκικων παραγωγών. Είναι μια σειρά διαφήμιση. Διαφήμιση κατά του «τουρκικού ονείρου» του Ερντογάν.
- Όχι, Αντώνη, μου απαντά. Αυτή η σειρά είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είναι σαν την πλειονότητα των Τούρκικων παραγωγών. Είναι μια σειρά διαφήμιση. Διαφήμιση κατά του «τουρκικού ονείρου» του Ερντογάν.
Διάβασα την Περίληψη...
"Μια ομάδα ατόμων στην Κωνσταντινούπολη υπερνικά κοινωνικοπολιτισμικές νόρμες και δημιουργεί σχέσεις καθώς οι φόβοι μπλέκονται με τις επιθυμίες τους"
...και αρκετά δύσπιστος, ομολογώ, έκατσα να ψάξω trailer.
"Μια ομάδα ατόμων στην Κωνσταντινούπολη υπερνικά κοινωνικοπολιτισμικές νόρμες και δημιουργεί σχέσεις καθώς οι φόβοι μπλέκονται με τις επιθυμίες τους"
...και αρκετά δύσπιστος, ομολογώ, έκατσα να ψάξω trailer.
Αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό, μακριά από τα πλούσια και μοντέρνα ευρωπαϊκά ρούχα, τη χλιδή που ως προπέτασμα καπνού θέλει να μας κρύψει το τι πραγματικά συμβαίνει στη γείτονα χώρα.
Αν στην αρχή του πρώτου επεισοδίου σας ξενίσει λίγο ο αργός ρυθμός, δώστε της μια ευκαιρία. Στη συνέχεια γίνεται καταιγιστική και ο κάπως αργόσυρτος πρόλογος θέλει να σας βάλει στη ζωή της γυναίκας στη σημερινή Τουρκία.
Μετά από πολλά χρόνια εθιστικής τουρκικής μυθοπλασίας, κάποιος αποφάσισε να δείξει τη ζόρικη πραγματικότητα της Τουρκίας, ο 43χρονος Berkun Oya, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της σειράς. Οκτώ επεισόδια στα οποία λέει αλήθειες που επιμελώς κρύβουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.
Από τη μία, βλέπουμε μια σύγχρονη Τουρκία, με γυναίκες-επιστήμονες που αρνούνται να φορέσουν μαντίλα,, ελεύθερες σεξουαλικά που ζουν ανεξάρτητες. Παρά την απελευθερωμένη τους σκέψη, όμως, έχουν δικές τους προκαταλήψεις, αφού βλέπουν υποτιμητικά τις άλλες γυναίκες που φορούν μαντίλα και ακολουθούν το Ισλάμ. Από την άλλη, βλέπουμε μια πιο παραδοσιακή Τουρκία, συνήθως της επαρχίας, με τις γυναίκες να φορούν μαντίλα, να ακολουθούν πιστά τον Χότζα και τον άντρα του σπιτιού, να παρακολουθούν τούρκικες σαπουνόπερες και να ασχολούνται με τα οικιακά. Φυσικά, και αυτή η μερίδα της χώρας έχει δικές της προκαταλήψεις. Αγνοούν τις ψυχικές ασθένειες, βλέπουν με καχυποψία την ψυχιατρική και εμπιστεύονται μόνο το Ισλάμ.
Μέσα σε οκτώ επεισόδια, δέχεται πολλά χαστούκια εκείνος ο θεατής που πιστεύει ότι Τουρκία σημαίνει τσάι, σιροπιαστά, κολασμένοι άντρες και καλλονές που περνούν τα πάνδεινα για να βρεθούν στην αγκαλιά τους. Μια σειρά, σημείο αναφοράς για όσους, όπως κι εγώ, μισούσαν την αποχαύνωση της πλειονότητας των Τούρκικων σειρών. Μια σειρά που δείχνει τη χώρα όπως ακριβώς είναι, με τα προβλήματα και τις κοινωνικές της παθογένειες.
Μια σειρά που δέχεται εκθειαστικές κριτικές έως τώρα, ενδεικτικές του θέματος που πραγματεύεται.
Καινοτόμα, μοντέρνα από την μία και εξαιρετικά καυστική για την εικόνα που παρουσιάζει, από την άλλη.
Όλα εξαρτώνται από το στρατόπεδο στο οποίο πρόσκειται ο θεατής.
Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα.
antonino
